مقایسه اثرات درمانی اولتراسوند و لیزر درمانی کم توان بر روند التیام سندرم تونل کارپ

سابقه و هدف: سندرم تونل کارپ یکی از شایع ترین سندرم های فشاری بوده است که درمان های متعددی برای آن پیشنهاد شده است. هدف مطالعه حاضر برای مقایسه اثرات درمانی اولتراسوند و لیزر بر درمان سندرم تونل کارپ است. مواد و روش ها: 50 بیمار (90 مچ) مبتلا به سندرم تونل کارپ خفیف یا متوسط با تشخیص الکترودیاگنوستیک در مطالعه شرکت کردند. بیماران به طور تصادفی در یکی از گروه های مطالعه، اولتراسوند درمانی یا لیزر درمانی قرار گرفتند. اولتراسوند درمانی، شامل 15 جلسه 15 دقیقه ای درمان اولتراسوند (1mhz، 1 w/cm2، منقطع 1:4) روی منطقه تونل کارپ و لیزر درمانی، شامل 15 جلسه درمان لیزر (9 ژول، nm 830) روی 5 نقطه مسیر عصب مدیان در کانال کارپ بود. اندازه گیری درد بیمار توسط vas، ارزیابی الکترونوروگرافی (نظیر تأخیر انتهایی حرکتی و حسی، آمپلی تود پتانسیل های حرکتی و حسی) و اندازه گیری قدرت گرفتن دست و گرفتن بین انگشت شست و کوچک توسط دینامومتر در سه مرحله 1) قبل از درمان، 2) بعد از اتمام جلسات درمانی و 3) چهار هفته بعد از پایان درمان جهت ارزیابی پایداری انجام شد. یافته ها: اثرات بهبودی اولتراسوند درمانی به طور معنی داری بهتر از لیزر درمانی بود، که شامل بهبودی تأخیر حرکتی و آمپلی تود پتانسیل های حرکتی (p<0.0001)، تأخیر حسی (p<0.001)، آمپلی تود پتانسیل های حسی (p<0.005)، قدرت گرفتن دست (p<0.01)، قدرت بین انگشت شست و کوچک (p<0.0001) و تسکین درد (p<0.0001) بود. اثرات ایجاد شده بعد از 4 هفته هم چنان پایدار بودند. نتیجه گیری: نتایج بیان گر تأثیر مثبت هر دو روش درمانی بود؛ اما با درمان اولتراسوند، نتایج بهتر از درمان با لیزر بود. یافته ها بیان گر اثرات رضایت بخش اولتراسوند در بیماران مبتلا به سندرم کانال مچ دست نوع خفیف و متوسط بود. با توجه به مشاهده برخی اثرات مفید لیزر درمانی، تحقیقات بیشتر در زمینه ترکیب این دو نوع درمان ضروری است.